قالب شعر: مثنوی
معنی: خداوندا پادشاهی جهان از آن توست، خداوندی برای تو است و ما باید بندگی و خدمت تو را به جا آوریم.
نهاد: پادشاهی جهان/ خدمت/ خدایی
متمم: تو/ ما
حرف اضافه: را / از
آرایه: تلمیح به آیه قرآن و لله ملک السماوات و الارض (پادشاهی زمین و آسمان از آن خدا است) و تضاد (خدایی و خدمت)
معنی: نگهبان و محافظ آسمان بلند و زمین پست تو هستی، همه ی موجودات فانی هستند و آنچه می ماند فقط تویی.
ترکیب اضافی: پناه بلندی؛ پناه پستی
نهاد: تو(مصراع اول)/ همه(مصراع دوم)/ تو (مصراع دوم)
آرایه: تلمیح و تضاد
معنی: خداوند خالق آسمان بلند و زمین هموار است، خداوندا تو خالق هرچه وجود دارد هستی.
نهاد: بالا و پست/ تو
آرایه: تلمیح و تضاد
معنی: چشمان عقل و خرد را تو بینا کرده ای و هدایت را مانند چراغ روشنی به پا کرده ای
نهاد: تو (در مصراع اول و دوم)
مفعول: خرد، چراغ هدایت
آرایه: تشبیه هدایت به چراغ و تشخیص (شاعر خرد را جانداری فرض کرده که چشم دارد.) و تناسب (روشن، بصر، چراغ)
معنی: جهان را به این زیبایی آراسته کرده ای بدون آنکه از کسی یاری و کمک بگیری.
مفعول: جهانی/ یاریگری
قید: بدین/ خوبی
نهاد: تو (در هر دو مصراع)
آرایه: تلمیح
معنی: تو خداوند ما هستی ما بنده ی شما هستیم و به نیروی تو یک به یک زنده هستیم.
نهاد: تو/ ما / یک به یک
معنی: (خداوندا) راهی را مقابل ما قرار بده که در پایان کارمان به رستگاری و خوشبختی برسیم و تو نیز از ما راضی و خشنود باشی.
قید: فرجام کار
مفعول: رهی
نهاد: تو/ تو / من
